Strukturalisme 3

Bahagian 3

Stukturalisme sastera yang berkembang dalam tahun 1960an, melihat bahagian-bahagian yang dibina atau struktur dalaman karya berada dalam satu kesatuan. Kesatuan ini lebih penting daripada bahagian lain dalam karya. Makna hanya dilihat dalam karya sahaja. Makna tidak dilihat di luar teks. Golongan ini telah menolak tanggapan tradisional yang menganggap sumber makna daripada pengarang. Karya sastera perlu diteliti secara autonomus. Dalam proses mecari makna, pembaca yang diberi kebebasan menentukan makna, sehingga pembaca digelar ‘super reader’ (Eagleton, 1998: 133). Karya sastera dilihat sebagai satu binaan linguistic, bukan sebagai cermin pengarang. Bahasa yang digunakan oleh pengarang merupakan struktur bahasa yang menjadi satu kesatuan bagi merakamkan kehidupan dalam karya. Konsep tanda (sign), penanda (signifier) dan petanda (signified) di dalam teori bahasa Saussure dilihat mempunyai perkaitan dalam sastera. Dalam strukturalisme sastera, hubungan antara signifier dengan signified melahirkan atau mewujudkan sign. Signifier dalam sastera ialah bahasa yang digunakan dalam teks. Signified pula ialah cirri-ciri sastra atau fiksyen dalam teks. Manakala sign pula ialah satu sistem kehidupan atau gabungan unit-unit dalam kesatuan, di dalam karya yang dihasilkan. Makna atau sistem kehidupan ini hanya wujud dalam karya bukan di luar karya. Bermakna, apa yang ada dalam karya tidak ada kaitan dengan kehidupan pengarang. Walaupun kadang kala berlaku secara kebetulan. Bagi strukturalisme, sistem kehidupan mempunyai hirarki dan pusat yang mengawal serta mengimbanginya. Hirarki ini merupakan status kehidupan masyarakat dalam karya. Pusat yang utama yang menjadi pengawal masyarakat ialah agama dan peraturan atau undang-undang yang menjadi pengawal kehidupan. Pusat yang mengawal sistem kehidupan masyarakat ini berada atas landasan kebenaran. Hanya kebenaran yang dapat memastikan keharmonian dan kesejahteraan hidup manusia.